1.
(
Lar,
Añ,
H),
timoin (
Hb,
H) .
(Sust.).
"Timón del navío"
Lar.
+
timuin,
tinboi, tinbo
(Lh),
dimu
(S ap. Lrq; Foix ap. Lh).
Timón (del carro, del arado).
"/dĩmũ [oxítona]/, timon de charrette"
Lrq.
v. endaitz.
Yartzera badoa timoiñ muturrean.
Gy 179.
Timoia karrosakoa hautsirik.
Elsb Fram 88.
Karrosako tinboia.
Ib. 90.
Fama dan ainbesteko / beiarik badute, / timoi gabe isatsetik / ibilliko dute.
Ud 155.
Gehiago zena, karga nausitu zaitakan, eta, timuina han harat kargaturik, doidoa kargapetik baztertu ninduan.
GH 1955, 55.
Kurtereari lotzen zaio gurdi-pertika; baita ere golde-timoia.
Garm EskL I 124.
2.
timoin, timuin.
(Adv.). Firmemente.
Bati galde, galde bertzeari, eta denek timoin ukatzen.
Zerb Artho 205.
Españolek, hek zutela bakarrik Bidasoan arrantzan aitzeko dretxoa, timuin atxikitzen zuten.
Larz GH
1936, 399.
TIMOI-GILTZA.
"Dimu-giltz (S-saug), cheville de timon" Lh.
TIMOI MOTZ
(timoin motz Hb). Timón corto.