1.
(
BN ap. A
; Arch VocGr,
VocBN
,
Dv,
H (-nh-)),
eneiatu (
AN ap. A
; H),
enaitu (
B ap. A
).
Aburrir(se), fastidiar(se); cansar(se) (refiriéndose a un cansancio mental).
"1. ennuyer, être à charge; s'ennuyer, se lasser. 2. fatiguer, lasser, se fatiguer, se lasser"
H.
v. enoatu.
Gauza beraren ardura goguaketatuz nehor eneatzen duzu.
AR 132.
Eneatu gabe desira eta xerka zazie.
Ib. 28.
Othoitzak zeinen artean behar beita hautatu, ez enheatzekotzat eriaren atantzionea.
JesBih 451.
Ez da horien gatik afliitu behar, kuraiarekin behar zaiote kontra egin, eta enheatu gabe.
Jaur 129.
Yainko ororen gaiñekoa / Ardura omen da eneatzen, / Okupatua den arren / Mundoaren gobernatzen.
Gy 181.
Denbora bazohan eta ohean eneatzen hasi zen.
Laph 19.
An ongi nintzelarik / Ateratu nintzen [...] / Ogi bihiko xoria / Eneatu bai zen.
LuzKant 46.
Irakurleak enea ez diten.
Zub 93.
Egunaz ez nuen lanik. Azinder kasu egitea bakarrik, eta eneatzen nintzan haunitz.
Etchebarne 31.
Cansar(se) (físicamente).
Zurezko alki baten gainean artzen nintzala hiru oren leitzen, gibel aldea batere eneatu gabe.
Etchebarne 29.
2.
(Dv, H (-nh-), A).
"Dorloter un enfant"
Dv.
Sg. A: "Disponer para el sueño a los niños recién nacidos".