1.
(V, G, AN, L, BN ap. A
; Lar, Añ; -ph- SP (sin trad.), Urt II 376, Dv),
apainzale (
ph- Sc ap. A; Gèze (aphañ-)),
apaintzale (
-ph- H in m . ).
(El) que prepara; (el) que adorna.
"Adornador"
Lar.
"(Los que así se) hermosean"
Añ.
"Préparateur"
Gèze, H.
"Celui qui prépare l'ouvrage, un repas; qui orne, pare, arrange, etc."
Dv.
"Organizador (en general)"
A.
Yainko Aitak ikusten ditu nahi edo ez ungi eta gaizkiak, sobera eta eskasak. Biden aphaintzailea da orotan.
Hb Egia 17.
Ezen ikhusia da horrelako arrimu ederrak norbait nahi duela egilerik, aphaintzalerik, eta mendez mende iraunarazlerik.
Arb Igand 147.
Eta hi, haurra, Jaun-Goikoaren profeta deituko hute, Jaunari ezen aintzinean ibiliko hitzaio bideen aphaintzale.
Leon Lc 1, 76.
Bertsolariak zuek zaizte muga baten bi aldetan, mintzaira beraren, gogo beraren zerbitzari eta apaintzaleak.
Herr 3-8-1961 (ap. DRA
).
Antolatzaile eta apaintzale mota horiendako.
Larre ArtzainE 54.
2.
Aficionado a adornarse.
v. apainzale.
Non zagoze gizon andiak ta andra arrotu apaintzalleak?
Añ
NekeA
234.
Daukazu emazte bat ernegaria, bizia, aserrekorra, mukertia, biraogillea, apaintzallea, bereaz beti urten gura dabena.
Ib. 222.