1.
(
S ap. Lrq
; H (+ kh-)) .
(Como segundo miembro de comp.).
"Espèce"
Lrq.
Cf. haurkente, esnekente, gizonkente. v. jende
(3, 4)
.
Zunbait aragi kentetarik jatetik begiratü.
CatS 53.
Ez karrosan, ez zaldi kentian.
(en espèce chevaline).
Picochet GH
1924, 693.
Uste izaiteko da emazte-kente guztia duela higuin.
Mde Pr 156.
Indoeuropar deritzaion hizkuntza kente handiko kide.
Ib. 211.
Heben hasten da bigerren kentia, erran nahi düt buhame jaunaren hazianda.J. B. Mazéris GH 1933, 303.
2.
"(S-saug), dessin d'un tissu"
Lh.