1.
(
G-azp; H (G),
A),
igel (
V-ger-arr-oroz-m, AN-ulz, B),
ixel (
V-gip),
ixal (
V-gip),
iyel (
G-to, AN-olza),
yel (
H (G))
Ref.:
Bon-Ond 142; A (igel); Iz Ulz (igél), ArOñ (ixal), To (igeldu); Izeta BHizt (igel); ZestErret
.
"Estar en celo la yegua o burra"
A.
"
Iyel dao, está en celo la burra"
Iz To.
"
Gure behorra igel dago
"
Izeta BHizt.
Arkera, susara, yel, irausi, lau izen bakar oetatik dakite euskaldunak, ardia, beia, beorra edo zerria dan ume eske dagoena.
Izt C 168.
Yel dago, aditzearekin bakarrik daki, zamarietakoa dala.
Ib. 168.
Igel pasa du lengo astia, / asta-arra badaukat, baño gaztia.
Ud 51.
Nunbait denbora gutxin / egoten zan igel, / gero ametzaiakin / asarre ta goibel.
Insausti 176.
(Como primer miembro de compuestos).
[Beorrak] igel itxura nabarmena zuan eguna tokatu zan.
Insausti 175s.
2.
igel.
Humor que segregan las yeguas.
Txuringatik ixurtzen dute gelia bezalako ixurkai likits bat, artzaiek hippomanes (zaldi-kara, igela) deritzatena.
"Hippomanes"
.
Ibiñ
Virgil
99s.