1.
(G-azp) .
(Sust.).
Inquietud.
"--Larri al zaude? --Ez, egoneziñik ez daukat (G-azp)"
Gte Erd 118.
v. ezinegon. Cf. EGON-EZINDA, EGON-EZINIK.
Egonezin arrigarri batek zirikatzen du biotza.
TAg Uzt 95.
Barruko egon-eziña nabaitzen zaio.
NEtx Antz 111.
Artega eta egon-eziña / onek sortu dau errian.
BEnb NereA 249.
Laiño zurien egoneziña.
Etxde JJ 103.
Gure adur-txango griña, euskaldunaren gurasogandiko egoneziñan oiñarriturik.
Etxde Itxas 46.
Egon-ezin orri galgarri zeritzaion Platonek.
Zait Plat 36.
Atsekabea ta egoneziña sortu eutsan biotzean.
Erkiag BatB 89.
Izate barruan daroan egon-eziñaren zerbait nabari yako.
Onaind STeresa 39.
Badijoa bere bertsoaren erdialdera. Jendeari egoneziña sortu zitzaion.
Zendoia 229.
En DFrec hay 2 ejs.
2.
(Adj.).
Inquieto, agitado.
Zer burubide duk au, / txoro egonezin / Pake gozoa utzita / nora duk egamin?
Ldi UO 15.
Ugin egoneziñak.
TAg Uzt 36s.
Espatsu ta egonezin zegon Engraziren ateralditan oarturik.
Etxde JJ 138.
Aren adiurre egon-ezinari zor dizkiogu.
Zait Plat 36.
Erreka sakonean arri biribiltxua egoneziña dan antzera.
Erkiag BatB 137.