1.
(SP (sin trad.)).
(El, lo) que ordena, pone en orden, organiza.
Ene izaitearen eta zortearen egille eta ordenatzaille bakhoitza.
SP POB 82.
Lurrean, zeruetan [...] dugun ordenantza ederrak ordenatzaile bat frogatzen duela.
Lap 30s (V 17).
Munduan ordenantza agiri baldin bada, seiñalea da Ordenatzaille bat badela.
Vill Jaink 176.
Adimen lehenak eta ordenatzailleak egin bear izan du ori.
Ib. 46.
2.
(H (+ -tzale)),
ordenzalle (Lar).
"Ordenador"
Lar.
"Qui ordonne, commande une chose"
H.
3.
(H),
ordenatzale
(H).
"Consécrateur, qui confère un ordre"
H.
4.
ordeinazale.
"Ordeñazale, qui lègue par testament (S)" Lrq.