(
G ap. A
; Aq 775
(R),
Mg PAbVoc,
Dv,
H).
Irritarse.
v. 3 irrikatu.
Irrituten zara.
Astar II 106.
Etsi eziñik, irriturik, ondamuz amorratzen.
Ag G 337.
(V; Añ)
Ref.:
A;
Iz
ArOñ
136n
.
(Part. en función de adj.).
"Impaciente [...] irritua
"
Añ.
"Rabioso"
, "renegador" Ib.
"(Vc), impacientarse. Mutil onen irritua! ¡qué quisquilloso, impaciente es este muchacho!"
A.
Irritu, aserrakor, sutsu ta miñarinekuak.
Mg PAb 60.
Andra ernegari, irritu ta pake gutxikoak.
VMg 32.
Gizon aserre eta irrituba.
Astar II 121.
Bere izate irrituagaittik.
Echta Jos 114.
Plazan eder galanta da etxian irritu.
(V-ger).
Garate Cont,
RIEV 1935, 350.
v. tbn. Añ MisE 137. Enb 60.