kieto .
(Uso pred.).
Firme; quieto.
"
Kieto erraiten da Santa-Grazin, gaztelaniaz duen ber zentzuan. Kiedo erraiten dute Landa eta Aramitzeko biarnesek, ber zentzuan: 'trankil', 'segurtantxan'..."
Casve (comunicación personal).
Cf. tbn. T. Uthurry (com. pers.): "Kiedo. Hitz hori gogoala jiten zait lehen entzünik. Zer erran nahi dian? Ene üdürikoz: 'dudarik gabe', 'erran gabe', 'fermoki' (?), 'zinki' (?); 'avec assurance', 'délibérément', 'évidemment'".
Erran gabe doa, gañekoek beren kantoa, kiedo, etxeki diela.
Herr 15-9-1960, 3.
Gizon arriera zen eta Jinkotiarra. Borogantxa, kiedo mezperetan zen, igante jin, igante joan eta botz bat bazian arhin eta xahü.
Herr 13-7-1961, 3.
Ükho egin die gure Esperantxa bakhotxari, Jesüs Krixt Jaunari. Hau, kiedo, etxeki ezazie, ahal ororek bizi pharitetan egon ziteie, ezi, funtsian, hanitx irusago biziko zide.
Herr 14-2-1963, 3.
Apo tipi bat ikusi nuen, bide bazterrean, [...] pare parean kieto zegoela.
PPer Harrip 14s.