senartu
1.
(SP (sin trad.), Lar→H, Añ, VocCB
→Dv).
Casarse (la mujer o el hombre).
"Maridar"
Lar, Añ.
"Emmaridarse, casarse"
Lar.
"Casarse la mujer"
VocCB.
.
Zeñegaz senartu zan Anjel?
Ag Kr 219.
Noiztik ona senartzen dira jauregiko morroiak erregiñarekiñ, ipuietan ezpada?
Ag G 142.
Ugolde aurreko egunetan, yendeak yaten eta edaten zuten, senartzen ta ezkontzen ziran.
"Nubentes et nupti trahentes"
.
(Mt 24, 38)
Ir YKBiz 414 (Or senartu ta emaztetu; Lç ezkonzen baitziraden eta ezkonzaz emaiten
).
Illen artetik piztuko diranean, eztira senartuko ezta ere ezkonduko.
"Neque nubent, neque nubentur"
.
(Mt 22, 30)
Ib. 393s (Dv ez dute hartuko ez gizonek emazterik, ez eta emaztekiek senharrik
).
2.
(V ap. A
).
Casar (a un hombre).
"Casar, hacerle marido"
A.
Erriko etxaguntzarik zabalenean, baztartsuenean, senartu eban izekoak [Simon]
.
A Ezale
1899, 358a.
SENARTZEKE.
Sin casarse.
Mutilletatik eta txorakerietatik iges eginda, beren gogoz senartzake daudenak.
Ag G 296s.