senbagako (
A (s.v. sen), que cita a fB),
senbako (
V-ger-ple-m ap. A
).
Necio, irreflexivo.
Guztia sinistuten daben on, aingeru bat bada, sen bagakotzat [dauka deungiak]
.
fB Ic II 224.
Bata bada nezijua ta senbagakua.
fB Ic III 373.
Adinera edo ezauberara eldu ez diranak edo adineko argitasunik ez dauken senbakoak.
Itz Azald 116.
Ori da eroen eta senbakoen amesa.
Ib. 215.
Sengabeko erriak bait-dira ta adimenik ez dute.
Ol Deut 32, 28 (Ker zentzuna galdu dauan erria).
azpiadiera-1.1
Neure lurrarekin / aaztuta egon naz / elorri-loraen / sen bako jai-unez.'Loca fiesta'. Gand Elorri 152.