haizeratu
1.
(AN-erro; H (+ a-)),
haizaratu (AN, L; Aq (AN))
Ref.:
A (aizaratu);
A Apend;
Lh (haizaratu)
.
Aventar. "Aventar, aizaratu" Aq 784 y 1019. "Perder los dineros, ultzia aizaratu [litm. 'aventar la era'] (AN)" Ib. 524. "Vanner, éventer, aérer" H. v. haizatu.
Zeñen éskuan sárdea daukan, aizerátzeko bere eulzia.
LE Urt (ms.) 1v (v. tbn. 16r aizeratzekó bere eulzia
).
(Jaunak) bere eskuetan dauka sardea ta aizeratuko du bere eultzia.
(308).
LE-Ir.
2.
Ondear al aire.
Asi ziran ikastetxeko mutiltxoak kalean zear, makilla baten gañean oial zati baltza aizeratuaz, euren erakustzallea aurretik ebiela.
Ag Kr 15.
3.
Airear, hacer público.
Antiguako Amaren egunaren atadian aizera eben, ba euren maitakundea Zuriñek eta Xirdok.
Erkiag Arran 194.