erregretatu
1.
regretatu .
(Aux. trans.).
Sentir, lamentar(se); arrepentir(se).
Ezta izan iagoiti nehor ere hanbat regretatu eta deithoratu Franzian nola iaun handi hura.
Tt Onsa 3.
Abia gaiten Jainkoarentzat bizitzen, eta erregreta dezagun sortzetik eta hunat harentzat bizi izan ez garen denbora guzia.
Jaur 345.
Egiñ den ona ezta nihoiz erregretatzekoa / On-egiñak noiz edo noiz badu bere pagoa.
Gy 52.
2.
Añorar, echar de menos.
Balia eziñ dakizkiken / gauzak tuk erregretatzen.
"Tu regrettes des biens qui ne te touchent plus"
.
Gy 170.
Ora bati beharriak ebaki ziotzaten [...] / Haiñitz okasionetan / etxera zuken eraman / menbro erregretatua / dilindan sakaillatua.
"Avec cette partie en cent lieux altérée"
.
Ib. 142s.