eskudun
1.
(L ap. A
; H) .
(Sust. y adj.).
(El, lo) que tiene autoridad.
"Ministro, persona dotada de autoridad"
A.
Eta nola baita zure bihotz beratasuna / Gañerako berthuteen gañean eskuduna.
EZ Man II 151.
Zein ona, zein esku-duna edo altsua ta zein ongillea den.
Mb OtGai III 374.
Jerusalendar eskudun ta orien eliz gizon andiak.
Mb IArg I 291.
Nik ipiñi nituan nere Elizan zuri Sakramentuak eta nere itzaren ogia emateko eskudunak.
AA III 461s.
Laurak persona itzaltsu eta eskudunak.
'Personas graves y de autoridad'
.
Aran SIgn 61.
Ezen irakhasten hari zitzaioten eskudun bat bezala, eta ez Iskribauen arara.
DvHtoy Mc 1, 22 (Ol eskudun; Dv esku duena).
Iaungoikoaren eskudun bat bizi da emen [...] izate guztiak ezereztuteko al izatea daukan eskuduna.
"Ministro"
.
A Ezale
1899, 338a.
Nai Kereon nai iriko beste eskudun bat ere.
Zait Sof 118.
Agur zu, Jauna, gure gain zauden eskudun guziz hazkarra.
Ox GH
1955, 40.
Agintariek edo eskudunek erritik bertatik irtendako eskubideaz ari dira.
Vill Jaink 187.
2.
(H).
(El) que está de mano en un juego de cartas.