estai
1.
(
BN-arb-baig),
estaia,
eztai
Ref.:
Lh;
Satr VocP;
CEEN
1969, 132;
Gte Erd 258
.
Piso, planta.
Tr. La forma
estai es la más general. Hay
estaia , con
-a constitutiva, en un ej. de Lafitte. En
DFrec hay 3 ejs. de
estai .
Erori zen lurrerat hirurgarren estaietik.
TB Act 20, 9 (Lç soillerutik, He soillarutik, Dv selharutik
).
Piñu zahar baten trunko hutsaldua / zen laur animale motez hantatua. / [...] Untz olio-zale zen goiko estaiean.
Gy 244.
Eztai bakharreko etxeak dire.
Prop 1901, 204.
Hirugarren estaiko ganbera baten leihotik.
JE Ber 93.
Horra orduan bigarren adar estai bat, zolako estaitik gorago eta hartarik osoki berex.
Gatxitegi Laborantza 118 (ap. DRA).
Antzokiak bazauzkala hiruzpalau estaia edo etxe-mail.
Lf ( in
Casve SGrazi 9
).
Ba zen etxe hartan berean, laugarren estaian, emazteki xahar bat.
Etchebarne 86.
v. tbn. JEtchep 102. Osk Kurl 47. Ardoy SFran 152. Larre ArtzainE 157.
[Eltze] hunek zauzkala [salda eta jakia] bi estaietan.
.
Larre ArtzainE 43. Bero-beroa zaukan saldaren kaldak gaineko estaian zaukan jakia. Ib. 43.
2.
Altura, tamaño.
Estai haltoko [...] [elefant] hunen ibill-aira torpeaz [...] trufatzen zen.
Gy 124.