inarkun
1.
Función.
(Neol. creado por AG en 1897, de iñardun 'ocuparse, estar (haciendo algo)' y -kun; NeolAG señala que es poco empleado por la prensa nacionalista).
Zeintzuk diran euzkera bizkattarraren izkiñak ataraten da izkijen iñarkun edo puntziñoietatik.
AG 1021.
Zuzentasunaren iñarkun onek, elkartzeko baño aldendu-erazteko indar geiago duala dirudi.
JBDei 1919, 227.
Gizartearen ona egiteko iñarkun, elburu ta zeregiña.
Eguzk GizAuz 180.
Lege-azi orrazietan eta eskubide iñarkunetan bere burua erakutsi baño len, iñoren gogo, aburu ta asmoak ezin ezagutu ditzakegu.
Zait Sof 166.
Begiek beren inarkuna ederki egin al lezakete [...] makurren bat izanik?
Zait Plat 149.
v. tbn. Arriand JEL 1908, 136 (ap. NeolAG).
2.
(iñ- BeraLzM). Ejercicio, práctica.
En Eusk 1919-20 (II), 94 se da como neol. de Olabide. Cf. gogo-inarkun.
Iñarkun onen elburua laster iritxiko da.
JBDei 1919, 168.
Amazortzi urte bete arteino, gimnasi-inarkunetan ziarduten.
Zait Plat 8.
3.
Práctica, destreza.
v. inarpen.
Iñarkun gereganatze ori, aurtzarotik, oartzeka, dagigu.
Zink Crit 28.
4.
Práctica, uso.
Dionisoren omenezko iaureskizunak inarkun lotsagarritzat astintzen zituen.
Zait Plat 30.
5.
Función (religiosa, de cine, etc.).
Antzokiko inarkuna, gabeko bederatzietan asten zan.
Zubill 190.
INARKUN-HIZTI.
Iñarkun iztia.
"Fisiología"
.
EAEg
22-11-1936, 363.