infinitu
1.
(
Chaho),
infinito (
Lcc) .
(Adj.).
Infinito.
Bere klemenzia eta ontasun infinitoa gizonén artean manifesta lezanzat.
Lç
Adv
** 1r.
Halatan zorra bezala pagamendua ere izaiteko infinitu.
Ax 610 (V 392).
Jesus, ontasun infinitoa.
Gç 96.
Jaungoikoak jenero humanoari zigon amorio infinito aren obra.
OA 31.
Badakit, Jauna, zure ontasuna, Zu bezala, kabu gabe edo infinitoa dala.
Cb Eg II 80 (Dv LEd 149 ondo ta baztergabea).
Eta daukat konfianzea Zeure ontasun eta miserikordia infinitoagan.
Oe 16.
Puxantzia infinitu bat Aita baithan, zuhurtzia bat infinitua Semea baithan, ontasun infinitu bat Izpiritu Saindua baithan.
Jaur 207.
v. tbn. Harb 382. SP Phil 61. Ch III 22, 3. CatLav 48 (V 31). He Gudu 159. Lg I 246. Mih 103. Mercy 3. Brtc 239. Gco II 78. JesBih 439. Infinito: Tt Onsa 118. El 26. Iraz 67. CatLan 163. FLV 1992, 303 (Goñi, s. XVIII).
(Uso adv.).
Nik bai berórri zordiót infinito.
LE Ong 83v.
infinita. (Forma de fem.).
Zeradena izanik bondade infinita.
OA 145.
Miserikordia infinita orregan.
Ib. 145.
2.
(Sust.).
Infinito.
Len iñoiz infinituaren atzetik ibilli eta infinitu ori aurkitu eztuelako.
Vill Jaink 139.
Ez genuke infinitua amets egingo baldin infiniturik ezpalitz.
Ib. 151.
Emen ere berriz azaltzen zaigu infinitu-gosea, gizonak beti berakin daraman gose ezin kenduzkoa.
Ib. 131.