injuriatu
1.
(Lcc (-adu), Urt I 392, Chaho),
iniuriatu.
Injuriar, ofender.
Ebanjelioari iarreikiteagatik gizonéz iniuriatu, menospreziatu, gaitzerran eta iraitzi izatea.
Lç
Adv
** 6v.
Gauza horién erraitean gu ere iniuriatzen gaituk.
Lç Lc 11, 45 (He desohoratzen, Dv, Leon laido egiten).
Iniuriatzen gara eta ungi erraiten dugu; persekutatzen gara eta sufritzen dugu.
"On dit mal de nous"
.
Lç 1 Cor 4, 12 (He madarikatzen, TB gaixki erraiten
).
Barkatzen diotegula injuriatu eta agrabiatu gaituztenei.
Ber Trat 93r.
Nihor iniuriatzea, eskarniatzea, ihakinzatzea edo gauza ansiazkoz berzela desohoratzea da mortal.
Harb 170.
Meatxatzen, eritzen, injuriatzen duenak.
El 55.
Nola, bada, jentillak eta juduak bere buruzagi prinzipalekien oldartu baitzezten, hek injuriatu nahiz eta harrikatu nahiz.
He Ac 14, 4s.
Noizetare zehatzen, kolpatzen, hilzen, madarikatzen, injüriatzen baitügü.
CatLan 92.
Igaroko zara biotz zikin batekin injuriatzera Jesu-Kristo, ta ixil ixillik egongo da.
Mg CC 254.
Orobat injuriatzen edo despreziatzen banaue, badeinkatzen det nere Jaungoikoa.
Gco I 421.
Projimua injurijau dabenak parka eskatu biar deutsa lagunari.
fB Ic I 105.
v. tbn. Cap 94. OA 67.
2.
induriatu
(SP Dv y A). "Menacer" SP.