inklinatu
(Urt II 194).
Inclinar(se).
Fedea perfekt ukhan gabez eta inkredulitatera eta difidenziatara suiet eta inklinatu izanez.
Lç
Ins
B, 4r.
Eskuaz sonbreroa kendu ta / buruau inklinadurik.
Lazarraga B22, 1198v.
Examina etzazu faltak eta inperfekzioniak, zointara baitzira gehiago emana eta inklinatia.
Tt Arima XV.
Trabaju dá inklinátzea bát ta ezin konsénti, izátea tirria ta kóntra egitea.
LE Prog 114.
Búrua inklinaturík, besoak zabaldurík, bulárra idikirík.
LE Ong 104v.
Gure gorputz edo aragi gaizki ezia eta gaitzera makurtua edo inklinatua degu.
Gco I 447.
Gurasuak etxun edo inklinadu leije euren umien borondatia gauza santu eta onetara.
Astar II 97.
v. tbn. El 79. Oe 44.