iratio
1.
(H, A),
iratiotu (Lar, Lar Sup, Añ, Dv, A)
Revolver; escudriñar, examinar. "Revolver" Lar Sup. "Trastornar" Lar, Añ. "Compulsar" A (que cita los dos. ejs. de Axular).
Guztiek, batak alde batetik eta bertzeak bertzetik, saltsa nahasten eta iratiotzen dute.
Ax 358 (V 237).
Konzientzia ongi iratiorik eta examinaturik.
Ib. 169 (V 114).
Zenbait [...] ez dira liburu gaiztoen bitartez iratiotu ta biurritu?
Kortazar Serm 428.
Illargi odolez natutuak edo mantxatuak, lenaste iratiotuak, itxasoa horruaka ta [...].
Ib. 6.
Platonen idaztiak areago iratiotu ta azterturik.
Zait Plat 29 (114 iratio).
2.
"Trastorno, iratioa
"
Lar (deducido sin duda de iratiotu).