1.
(
H) .
(Aux. intrans.).
"
Bere guthizia bethe nahiz hirrikatua dago
"
H.
v. 1 irrikitu.
Ta [egokera] obagorik gura ixanaz eztattekiala iñoiz irrikatu.
Otx 99.
Kristoren antza artzen irrikatu bedi.
Or QA 163.
v. tbn. Berron Kijote 151. En DFrec hay 4 ejs.
Atsegin niken zazpi urtez nire oiñetan irrikatzen ikustea.
'
Agoniser d'amour'
.
Or Mi 32.
Aien irrikatzen nengoela.
"
Los deseaba"
.
(Quijote IX)
Or RIEV
1929, 7.