irrikatu
1.
(V-gip, L-ain ap. A).
Azuzar, incitar.
"Azuzar perros u otros animales"
A.
v. 2 irritu .
Zakurrak iten du ozka bere ortzes; baña izan bada irrikatus norbaitek, oni botatzen diote kulpa zakurrai adiña.
(201).
LE-Ir.
Txandresen semea destañez eta gorrotoz irrikatzearren.
TAg Uzt 218.
2.
(V-arr-oroz-m, B ap. A; h- Urt),
irrikitu
(V-arr-och ap. A). "Amaricare" Urt II 12. "Armare" Ib. 327. "Reñir, irritarse", "hacer enfadar" A.
Indar eginez ez ginduen jendea aferretan gehiago hirrikatuko baizik.
Prop 1884, 59.
(Part. en función de adj.).
Uropano hirrikatu [...] baten eskutikan.
Prop 1909, 60.