itsugarri
1.
Que ciega, enajenador, ofuscador.
Haragiaren amorio desordenatua, hain da gauza itsua eta itsugarria, non halako amorioa duenak ezpaitu batzutan ahaikoaz ere konturik egiten.
Ax 349 (V 232).
2.
(H),
utsugarri,
itxugarri.
Cegador, deslumbrante.
Guztiz ederrak eta / ekusigarriyak, / egunaz itxugarri, / gabean argiyak.
Echag 87.
Argidüra ütsügarri harez üngüratürik.
Eskual 7-2-1913 .
[Eguzkiak] errukirik gabe isurtzen zuen bazter guztietara bere argi itsugarria.
Mde HaurB 97.
v. tbn. Zub 110.