iziapen
Etim. De izi + suf. -tzapen , con pérdida disimilatoria de la segunda sibilante.
(SP, H, A).
Miedo, terror.
Ezen ikharak eta iziapenek har zitzan.
Lç Mc 16, 8 (He y Dv izialdura, Ker bildur).
Iziapena ez da edireten karitatearekien; aitzitik karitate perfetak feratzen du iziapena, ezen beldurrak pena berekien dakharke eta beldur denak ez du karitate perfeta.
He 1 Io 4, 18.