kailutu
1.
(V-gip ap. Elexp Berg
; SP (kh-, sin trad.), Lar Sup, Dv (kh-), H (kh-, kall-)).
Encallecerse.
"Callecer"
Lar Sup.
"Devenir dur comme de la couenne"
Dv.
"
Ijittuak ankak ondo kaillututa eukittzeittue
"
Elexp Berg.
Ez sentitzeko, eskuetako larrua ere loditzen, gogortzen eta khaillutzen zaika.
Ax 90 (V 61).
2.
"Il se dit d'une personne ridée, décharnée de vieillesse. Emazte okhitu khailutua
"
H.
Azkenean bada gauaz loa nagusitzen zelarik, ene gorphutz mehartu, kailutua leherturik etzaten zen.
Etcheb MGaric 164.