karrak
1.
(V, AN).
"1.º (Vc), onomat. de la hendidura de un objeto. Karrak entzun nebanean, neuk neure artean: "Batek edo batek katiluren bat ausi aldeusku, [...]. 2. º (V-ger, AN), onomat. de la caída del granizo "
A.
Bere oin azpiko adarra lokatu egin zan eta karrak ots zolia eginaz lurrera jausi zan.
EgutKarm 1952, 71 (ap. DRA
).
2.
(Onomat. del croar).
v.
klauk.
Ara non asten diran igelak korroka egitten, karrak eta klauk.
Otx 133.
KARRAK EGIN.
"Quebrarse, por ejemplo, un vaso" A DBols.
KARRAK ETA KARRAK.
Croando sin parar.
[Igelak] karrak eta karrak jo-alian eragoioela ikusirik [...].
Otx 137.