lanturu
1.
(Izt),
lantullu (G-goi ap. A
; A Apend).
Lamento.
"Cuita"
Izt.
Cf. LexHNav I 98s: "una montera llamada lanturu (Undiano, 1644) [...] sus monteras o lanturuntus que llaman (Pamplona, 1651)", que podrían tener relación con esta palabra
2.
"Antiguamente formaban en la comitiva las plañideras: se llamaban lanturuak. [...] Lakari erdi bategatik lanturu, plañidera por medio celemín de trigo (AN-gip)"
Lek AEF 1923, 80.
Bañan, zer mutill degu guk au orlakua! Lanturuba dirudiyela emen dago jarrita.
Moc Damu 22.