makotu
1.
(V, L-ain, BN; Urt I 275, Dv, H)
Ref.:
A;
Iz
ArOñ
.
Arquear(se), encorvar(se), doblar(se), torcer(se).
"
Sudurra makotu (BN-baig), arquearse la nariz"
A.
Aztaparrak zalui makotuak beregana.
(198).
LE-Ir.
Sudurra luze ta makotuba, begijak txikijak.
Kk Ab I 30.
Inguruetako zumartxuri garaiak makotzen zitunak.
Or Mi 83.
Makotu zait biziki / musuko sudurra.
Bera EEs
1914, 262.
Bigarren mendeko idatzi batek dio gizon ttiki bat zela (Paulo), kaskosoil, zango makotuak, sudur handi batekin.
Zelaiberri Herr
(ap. DRA).
Makoa etzan besterik adaska ausi-gaitz makotu edo okertua baño.
Larrak EG
1958, 371s.
Lerroketari bat-batean beharkizun izkutu batek makotua izan dela igartzen zaio.
"Su trazado es súbitamente oblicuo"
.
MEIG
IX 129.
(en colab. con NEtx)
Azpikeriz luzatuak eta makotuak diren lan-gaietarainoko guziei.
"Dobladas"
.
Ib. 128.
2.
"Remover la tierra con el horcón"
Asp Leiz.
3.
"
Makotuta, rendido, agotado de cansancio"
Iz
ArOñ
.