1.
(Lar, H(+ -uñ-)),
urruinatu (-uñ-Dv). Despreciar."
Sumintzen nintzen urruintzen nindutenean, je me fâchait quand on me montrait de mépris"H.
Hagitz sumintzen nintzela kontregiten zerautedanean edo urruintzen nintuztenean. Birjin 167.
[Debruak] ekharri zuen bapildearentzat nekaitzetan sartzerat, ta seroratasuneko egintzen urruintzerat. Ib. 241.
Gure erriko oitura ain maitagarriak urruñatu edo despreziatu bearra?IztD 8.
Liburu onetako irakasmen barriak [...] ez daiezala urruindu. AGram VIII. Neure biotz guztiagaz [altzo-txakurrak] urruinduten ditut. AgAL 93.
Batzuk eta besteak gogoratu ta ikasi bear ditugu, ta ez urruindu ta bazterrera bota [itzak], geureak eztiralata beste barik. AgKr 5s.
Buruz ta beitik gora ikasi bearrak urruñatuz. ZaitEG 1954 (5-8), 93. Heganatzen ziran urruti [itxas-usoak] / untziko gizonak urruinduz. MdePo 89.
Ez urruñatu nere eskaria. OrMB 163.
Gure aziko etxetiarrik ez dezagun urruña. OrAitork 395.
sense-2
2."(Lar), se fâcher, se mettre en colère"H(pero no encontramos en Larramendi esta acepción).