onil
Etim. Préstamo románico; cf. occit. ant. fonilh, cast. fonil.
(V-ger-ple-arrig-m, G-bet, AN-5vill ap. A; Añ (V, G, AN), Mg PAbVoc , Izt 42r, H (+ h-), Zam Voc
),
onilla (V-ger ap. A
),
unil (S ap. A
; SP, Deen I 256, Lar, Añ (G, AN), H (G, L, BN); -nh- Dv (S)),
umil (L-côte ap. A
),
hunell (BN, S ap. A
; unella Dv),
uneil (BeraLzM).
Embudo.
"Embudar, unila, imitua, enbutoa ifiñi
"
Lar.
"Entonnoir de bouteille"
Dv.
v. fornil,
txonil,
inbutu.
Ingurubetan upelak, barrikak, alki luziak [...], onilla.
Alz Auspoa
223, 147.
Onurakor zitzaiekelakoan, adarrezko onillarekin ardoa ematen die edaten.
Ibiñ
Virgil
104.