oinatu
Etim. Para su relación con unatu, etc., v. FHV 307.
(
oiñ- V arc. ap. A; oñ- Lar Sup
).
"Cansar"
Lar Sup.
"Cansarse, fatigarse"
A.
Cf. unatu.
Dagoana belaunean oñatu, dabilena sabelean obatu.
"El que está cansa en la rodilla"
.
RS
365.
Jesus bideaz oinhaturik baitzen, han zagon yarririk ithurriaren gainean.
TB Io 4, 6 (He unhatua, Dv nekhatua, LE, BiblE nekaturik; v. TB Lc 18, 1 onhatu
).