etsimen
1.
(G ap. A
; Dv).
Desesperación; resignación.
v. etsipen.
Tranze artan Jainkoagana biotza jasotzeko bekatariaren nekeak eta etsimen isill bat. Atzenean eriotza bera.
AA III 567.
Indarrez sartu nai izan ziran; baña bereala etsimenarekin arkitu ziran.
Lard 92.
Koleraz eta etsimenez beterik.
Bil 164.
Etsimen edo desesperazio ori borondatezkoa danean.
LakSerm
321.
Oriek aditzean, gutxik egiñ zuen nola etsimen eta ernegazioak artu etzuten.
Arr May 180.
Arpegian zeramazkian etsimenezko siñaleak gaiztakeriazkoakin batean.
Ezale 1897, 390a.
Lenengo saioak ez eutsen ondo urten; ez eben alan be
etsimenik artu.
Onaind STeresa 22.
v. tbn. Gco II 128. In MEIG I 208.
2.
"(Gc), la comida frugal de costumbre"
A.
ETSIMENA EMAN.
Desahuciar; quitar la esperanza.
Esan bear dirazu bertan egiazki: / baldin nai badirazu niri, / eman bear diozu etximena besteari.
Izt Po 113.
Etsimena emanik / daude medikuak.
Auspoa 60, 146.