ETSIPENA EMAN.
a)
(A, Etxba Eib). Desahuciar, quitar la esperanza; renunciar a. "Osagilleak etsipena emanagatik, Jainkoak etzuen nai izan il zedin (FSeg)" A. "Etsipena emon, dar por descontado el final. Comunmente respecto a enfermos o pacientes" Etxba Eib.
Gaixorik arkitzen danean bat, sendagiñak etsipena emanik, elizako gauzak artuta.
Izt C 240.
Gertatu nintzanian / bistia galdurik, / fakultatibuak / etsipena emanik.
Auspoa 106, 130.
Etxekoak gaitzaren berri jakin zutenean, etsipena eman zioten amona xaharrari.
Etxde JJ 232.
Etsipena eman zion aspaldi bizimodu oberik ikusteari.
Ib. 273.
Ikusi zuten sendagille guziak etsipena eman zioteken.
Ataño
TxanKan
112.
Batek entzun zien medikuei ume arekin etzegoala zer egiñik [...]. Etsipena emanda egon zan, beraz.
Albeniz 109.
v. tbn. SM Zirik 26.
b)
Dar calabazas, dar la despedida.
[Unamunok] andregai bezela artu zun euskera, ta euskerak etsipena eman zion biribil biribilla (calabazas redondas)
.
Or Y
1933, 411.
Beiñola gazteño bi bata besterena; / mutillak bidegabez eman etsipen.
"
El mozo dió la despedida a la moza"
.
Or Eus 14.
c)
Desesperar.
Lenengo beaztopan etsipena ematen dun gizonak eztu ezer irixten mundu ontan.
Etxde JJ 36.