meko
1.
(V-ple-arr-arrig-oroz-al)
Ref.:
A;
EAEL
213
.
"Enclenque, débil"
A.
Ume koskorra izan zanetik agure mekoa zan arteraño!
Ag G 204.
Urtez bete beteak [...] morroia nagusia baño indarge ta mekoago [zegoan]
.
Ib. 133 (v. tbn. 375).
Bera azaltzeko arnasa oro txiro ta itz oro meko dirian maitasuna dautzut; neurriz gora maite zaut.
Larrak EG
1958, 266.
2.
(V-gip-och, G-goi ap. A),
meku
(V-ple-gip ap. A). "Quiebra" A.
MEKO EGIN (V-gip).
"Hacer quiebra, detenerse en medio de un trabajo, negocio, etc., faltándole fuerzas para continuar la tarea emprendida" A. "Meko ein xok (se ha derrengado, ha quedado sin fuerzas): cuando la caballería queda sin poder con la carga. [...] Eztau mékoik eitten" Iz ArOñ.
Meko egindako ire indarrak.
Larrak EG
1958 (3-4), 328.
MEKO-MEKO.
a)
"Meko-meko eon (estar sin fuerzas, sin energías): eziñian eon" Iz ArOñ.
[Euskera] mirabe jantzita, meko-meko ta ozta-ozta bizi da. A EEs 1916, 109.
b)
"Estar entre dos aguas, meko-meko egon (V-och)" A EY III 241.