beinke
Etim. De cast. bien que ; v. FHV 178.
(V-m-gip, G-azp),
bienke (V-gip),
binke (V-gip),
biinke (V-ger)
Ref.:
Ort Voc;
Etxba Eib (bienke);
SM EiTec1;
Elexp Berg
.
"Bi-inke! [...] úsase en sentido afirmativo" Ort Voc. "Así es (G). Quizá de 'bien que'" Garate Cont Eusk 1972, 63. "Voz seguramente viciosa, con que se asiente a lo que se ha escuchado. Bienke, errezoia daukazu esan dozun guztian, cierto, tienes razón en todo" Etxba Eib. "En efecto. Se emplea generalmente para dar conformidad a la razón ajena" SM EiTec1 156. "Sí pues, ya lo creo..." Elexp Berg. "Beinke, baulian, oiñ armaixo utsak dare, baiña len dana baula zan da" Ib.
--Iñoren etxera etorrita... Potrollo sabel andi!. Bienke Moxolo.
Ag G 314.
--Ta zer dio zuen borrero txiki orrek? --Beinke, ba, borrero txikia. Orrek gauzka biok ari batetik itotzen. Eztakit, eztakit.
NEtx Antz 124.
--Apartekoa da benetan --iñoan batak-- gure oitura au. --Apartekoa eta lotsagarria! --iñoan besteak. --Beinke lotsagarria! --jarraitu eban irugarrenak.
Bilbao IpuiB 60.
Aingira irristakor madarikatua! [...] Bai,... beinke... aingiria labana dala!
SM Zirik 101.
--Gaurkua demasa izan da gero. Zertzuk ikusi biar ete douz ondiok? --Binke! Gure sasoian ezta burutik pasau bez alakorik!
(V-gip, comunicación personal)
BEINKE-BEINKE (V-gip).
Ref.: SM EiTec1 156; Elexp Berg. "Cuando se necesita dar más valor, se dice: beinke-beinke, que es tanto como decir 'efectivamente'" SM EiTec1 156. "Beinke, beinke, zeiñek pentsau bia zeban alako alakoik" Elexp Berg. "Beinke-beinke. Es una palabra muy de Placencia que se ha perdido casi totalmente [...]. Gralmte. repetido, beinke-beinke 'hombre, hombre, en efecto!'" A. Oregi (comunicación personal).