buruentar
(A) .
(Empleado por Leiçarraga en la expr. bere buruentar 'egoísta', ref. a la 3.a pers. pl.).
"Amador de sí mismo"
A (que cita el ej. de Lç).
Cf. A Morf 186.
Ezen izanen dituk gizonak bere buruentár, abarizioso, bantari, urgulutsu, disfamazale.
Lç 2 Tim 3, 2 (TB beren buruez hartuak, Dv beren buruak baizik maite ez dituzten gizon batzu, Ol, Ker norberakoi, IBk, IBe, Bibl berekoi
).