edermen
1.
(Sc ap. A).
Belleza; adorno, gala.
[Iudith] bere edermen ororekin, alegia amoroskeriaz, ioaiten zela Holofernesen ikhustera.
Tt Arima 77.
Eztiala gizona eta emaztia hanbat edermenez, graziaz eta bertatez bethatzen.
Ib. 19.
Helena zen bezalako neska zoragarri, edermenez bete batekin ezkonduaz.
Mde Pr 183.
Sekulako edermenak bete nau.
Txill Let 93.
2.
Inspiración.
Edermena ez degu guziok margo bereko ariez eioa.
Ldi IL 113.
Maitasun-edermen zitu, / aur begi-argirik anitz bekargu.
"Fruto de amor e inspiración"
.
Ldi BB 136.
Bere adimena kantagaietako edermenez jazten zion erpin maitagarria.
Etxde JJ 15.