egikune
1.
(V-arr ap. A
; H),
egikuna (V-arr ap. A
),
egikun,
eikun.
Acción, acto; operación.
v. egikunde, egintza.
Egikune santu oneri ekin ta ekin.
Añ
EL2
186.
Bere sabelian, Goteunaren egikunez, sortutako gorputz ederra.
Eleiz GDBidea 29.
Txit irabazkintsua dan egikunetik zintzilik daude.
"Operación"
.
Zink Crit 43.
Egikun zeatztasunak.
"Pormenores de la ejecución"
.
Ib. 3s.
Zure egikunen yabe ta yaurlea izan.
Ol Imit III 38, 1 (SP, Leon obra, Ch akzione, Mst egitate).
Bere zuurtasuna norañokua zan erakusteko, bere egikun bat da naikua.
Kk Ab II 81.
Sinismen eta egikun oetako batzuek gaurdaño ere iritxi zaizkigu.
JMB ELG 89.
Etzazute Atenai iriaren izen ederra egikun gaiztoz itsusitu.
Zait Sof 113.
Eikun oiek beinola euskaldunek bi izar oiei begirune aundia zietela darakuskigute.
EG 1956 (5-6), 78.
2.
egikuna
"Acción, modo de hacer algo" Añ. Cf. berbaegikune.
3.
"
Egikuna (V-ple-ger), traza, forma, señas del individuo"
A.