enferratu
(Dv, H),
elferratu (Dv, que cita a He).
Oponerse, resistirse.
Azkue atribuye erróneamente enfertu a Dv. Se usa normalmente con aux. intrans. bipersonal, aunque tbn. hay ejs. con aux. intrans. unipersonal más la posposición kontra.
Non hunen beraren moienez izan baitá gogorgoá ematu [...], ifernua enferratu.
Lç
Adv
** 8r.
Nihor ezin enferra dakiokela haren nahi sainduari.
Lg I 102.
Jainkoa enferratzen zaio hantustetiari.
Dh 106.
Jainkoaren kontra enferratua.
Ib. 184.
Noiz ere infernu guziak gure kontra enferratua xerkatuko baitu gure arimen irestea.
JesBih 442.
Hitaz gogorragoari / hatzaio enferratzen eiki!
Gy 135.