enoiu
1.
(SP (-nh-), Lar, H),
enoju.
Molestia, incomodidad; fatiga, trabajo.
"Ennui"
SP.
"En un dialecto significa 'fatiga, cansancio'"
Lar.
Hemendik harát nehork enoiurik eztidala: ezen nik Iesus Iaunaren merkák dakazket neure gorputzean.
"Ne me baille peine"
.
Lç Gal 6, 17 (He damurik, TB y Dv atsekaberik, Ol poxelurik, Ker gogaitik, IBk, IBe y Bibl nekerik).
Baldin enhoiu gabe bizi bazine, seiñale gaixtoa lizateke.
Harb 249.
Baldin enhoiu gabe bizi baizire seinale gaixtoa lizate.
SP POB 12.
Ekus zazu [...] arkitzen zaran enojuz betea, gogoa barraiatzen zatzula [en los actos de devoción]
.
Mb IArg I 82.
Egiten badu, egiten du bere neke ta enoiu andiarekin.
Ib. 293.
Bere lanak akittuta, galdetu ziyoten arren enoyua zer zen.
(AN-5vill).
EF
1958, 3, 11.
2.
(Lar),
enoju
(Lcc),
enojo.
"Saña, ira"
Lcc.
"Enojo"
Lcc, Lar.
Enojuzko berbaoek Silviak bere Doridoren aorean enzunik.
Lazarraga A, 1152v.
Anitz enojorik eman bagerik gure artean konpon gitean.
MRos 10.1v.
Aplakatuko zuela ofrenda oneki bere enoju guzia.
MurSerm
85.
Gaizki naian ez det nik / egingo ujurik, / nai det neretzat ez beza izan / iñork enojurik.
MendaroTx 366.
ENOIU EGON
(enuxu e. R-uzt). Estar enfadado. "Ama enuxu dion dántzatu bigrá, la madre está enfadada porque hemos bailado" ContR 393.