eraio
1.
(
Lar,
H,
A).
Hacer pegar, hacer chocar, estrellar.
"Estrellar a uno, eraio. Te estrellaré contra una pared, pareteari eraioko aut
"
Lar.
"(G), estrellar"
A (que cita a Ur).
Ama bere semeakin batean eraioa gelditzen zala.
(Os 10, 14).
Ur ( in
BOEg 1513 (Dv bere umeen gainean zathikatu zuenean, Ol, Ker ormak umeen gañean zapaldu
)
).
Estrellarse.
Bere nai ogenduna eraio zan neskatx gaztearen birtuteren kontra.
Otag EE
1881b, 61.
2.
(Lar, H).
"Acarrearse algún mal, eraio, erakarri. El se acarreará a sí mismo alguna enfermedad, bere buruari miñen bat eraioko dio, erakarriko dio
"
Lar.
3.
"
Azkarate ta Bedaio, elkar ezin eraio [...], no poder arreglarse mutuamente (G)"
A EY III 141.
Bi izen ôk elkar ezin eraio dezate.
"No se avienen"
.
Or Eus 132.
--Esana duk, ba: "Askarate ta Bedaio, alkar ezin eraio!" --An eraio zunaten.
Or QA 191.