etorburu
1.
(Añ, -th- Dv A).
Origen, principio.
v. 1 etorki.
Bere burua bilhakintzen zuen, ez xoilki bere huts xumenen gainean, bainan bai heien ethorburuen gainean ere.
"
Sur leur cause"
.
Birjin
233.
[Jainkoa] baita diren gauza guzien lehen ethorburua.
Dh
188 (que lo contrapone a hel-burua; v. tbn. en contexto similar Arb Erlis 11).
Gure mendi latzen artean jaiotzea da naikoa leñargi, odol garbiko, etorburu edo jatorri onekotzat edonun artzeko.
Ag Serm 591.
Etorburu eta elburutzaz aztuta bizi dira gizonak.
EgutTo 25-4-1918 (ap. DRA
).
Bi etorburu aierretatik datozen bi anima.
Or Aitork 203.
Gipuzkoa izenaren etorburua etzaigu ziur ezaguna.
EgutAr 9-1-1958 (ap. DRA
).
[Larramendik] uste zuen euskeraren egokitasunak eta egitura arrigarriak etorburu jainkozkoa adierazten zuela.
Vill Jaink 42.
2.
"Venero"
BeraLzM.
Me ederren etorburutzazko eta orrelako beste gauzatzazko egiten diran ainbeste iragartzeren jatorria.
"Sobre veneros de metales preciosos"
.
Zink Crit 34.