lapidatu
1.
llapidatu (Chaho).
Lapidar.
Har zezaten bada berriz harri iuduék haren lapidatzeko.
Lç Io 10, 31 (He, TB, LE, Dv, HeH, Ol, Leon (h)arrikatzeko, Ker arrika egiteko).
Lapidatzen zutén Esteben.
Lç Act 7, 59.
Zergatik eztute horkatzen, estakatzen, erretzen, azotatzen, itotzen, banitzen, lapidatzen.
Volt 146.
Zeren eta baitakusat iondone Estebe lapidatua, iondone Laurendi kaskaldua.
Harb 151.
Lapidatua izango duk.
Urt Ex 19, 13.
2.
"(BN-lab), tener a alguien en un puño, bajo amenazas"
A.