I .
(Adj.).
(V-ger-ple-m ap. A
).
Malo; torpe.
"Lluvioso, malo (se dice del tiempo)"
A.
"
Erdera kantu lorrinak
"
A Apend.
"
Lorrin bat da bearrean, es un mal trabajador"
Ib.
"
Sermolari lorrina da, es orador confuso"
DRA
.
Neguko eguraldi txar eta lorriñak gizonezkoak abarkak josten eta liñorraztuten [...] emoten ditue.
Onaind EEs
1930, 204.
Burutasun lorrin bat el zitzaion arik laster eta entzun zun zurrumurrua egia ote zanentz zihur yakin gureak zirikaturik [...].
Aurre-Apraiz EG
1956 (7-8), 30.
Aro onari begira oba da, berandutxu izanda be, denpora lorriña edo lur sikuagaz erein baiño.
EgutAr 1-11-1959 (ap. DRA
).
II .
(Sust.).
1.
"
Lorrin batzukaz dakit, lo sé con algunas imperfecciones"
A Apend.
Atondu nai daroat / [...] zalantza, aize, fedezko / barruko lorriña.
Gand Elorri 159.
Gaur Udabarria / zeure adar pean. [...] / Gaur, Udagoena, / zeure lorriñean.
'El Otoño se apoya en tus ruinas'
.
Ib. 33.
2.
"(Vc), trozo de tierra puesto al descubierto. Las toperas, tierras removidas por topos, llámanse lorrin además de sator-lur. Los cubiles de las liebres o porciones de tierra que revuelven para hacer de ellas su cama, se llaman también lorrin. También la porción de un prado que después de un bailoteo queda sin hierba y hasta la tierra removida por una bala de cañón"
A.
Yorraiaz urratutako lur-lorriñik ere ez.
Zait Sof 168.