lurtu
1.
Hacer(se) terrenal, mundano, carnal.
Lurrak lurtu nahi deraut arima.
Harb 466.
Bijotz erkindubaren, luurtubaren ta ondra bagakuarena dala guzurra esatia.
fB Ic II 181.
Arima galduba, arima illa, arima luurtuba ta arima loituba da, pekatuban daguana.
fB Ic III 231.
2.
(c. sg. A; SP, Lecl, Izt 123r, Dv).Convertirse en tierra.
Lur zela eta herrauts, eta hark bezala lurthu eta herraustu behar ziala.
Tt Onsa 27.
Gorpitza lurturik.
Ib. 105.
Bertan lurtu, autstu, usteldu, ta arrak jan daien.
Añ
EL1
34.
3.
"Hundir(se) en tierra [...] (fig.), desaparecer"
VocCB
(→)
Dv.
4.
(A, que cita a AB).
Convertir(se) en tierra firme.
Agortu errekak, lurtu itxasuak.
AB AmaE 8.
5.
Recubrir de tierra.
"
Lurtu (txondarra), echar tierra sobre la carbonera"
Iz
ArOñ
.
Lur mehenak, malkhar gaixto, petar xut edo arroka hutsak direnak, diren bezala utzi beharko dire, horien lurtzeko gastu sobera delakotz.
Dass GAlm
1937, 82 (ap. DRA).