mandotu
1.
(
L, B, BN ap. A
; Dv).
Volverse mulo; volverse duro, insensible, rudo.
Bakotxari puskaka ontasun izartzen, / heldu zen yanaria guziei hedatzen, / biziaz zohan deusen nihork gordetzea, / mentan, orai bezala, lehen mandotzea.
Hb Esk 14.
Mandua gixon eginda! Neu ez negittala mandotu ta etxagok ardurarik.
EEs 1925, 12.
(Part. en función de adj.).
Neuk bere eneban luzaroago mandazain mandotuari entzuten egon nai izan.
A Txirrist 42.
2.
Hacer(se) estéril, inútil.
Lehen deputatuen medioz ardiets zezaketen zerbaixka noizetik noizera. Oraiko deputatuak mandotu dituzte; legeak ez diote ahal mikorik uzten!
H (sg. DRA).
Hain ziren [alhor-pentzeak] idortiak eta mandotiak nun ez baitzen ez ogi ez arto pikor bat sortzen ahal.
GAlm 1961, 62.
Ezagutua ere fozfora eskasarekin mandotzen direla behiak.
Gatxitegi Laborantza 142.
Vitamina eskasak ekartzen ditu kabalen gibelatzepenak, nahasdurak, minak, mandotzeak eta orobat hiltzeak.
Ib. 143.
3.
Desprenderse.
Cf. mando
(I, 3).
[Xara edo oihana] legarren mandotzetik beiratzeko ereina izana da edo landatua han noizbait, zer ari zen ontsa zakien norbaitek.
JE Ber 40.