mantxatu
(AN-egüés-ilzarb-olza ap. Bon-Ond 160; Lar, Añ, H).
Manchar(se) (sdos.
prop. y fig.).
Pikea ukitzen duenak [sic] pikez ateratzen da zikindua o mantxatua.
FamInst
924.
Odolak mantxau eztagizan bildurrez.
Mg PAb 46s.
Ez mantxatzeagátik honestidadea.
LE Ong 78v.
An ikasiko dozu [...], Santubak lotsatuten, arimia mantxeetan ta Zeruba galduten.
fB Ic I app., 18.
Zeure eskubak bere seme maitiaren odolez orbandu edo mantxadurik.
Astar II 268.
Anima añ mantxatua ta itsustua daukazula.
Arr May 97.
Ibilliko da batere mantxatu gabe bere anima fedegabekuen ekandu loituen artian.
Ag Serm 102s.
Zere lagun aundiya / zatoz mantxatzera, / ortatikan obeki / irtengo etzera.
AzpPr 56.
Mantxatu da miliziya.
Yanzi 80.
Onek arekin mantxatzeko bildurra bai-luan, pixka bat atzera egiten du.
NEtx LBB 108.
Galtza eta gona argiak mantxatzeko belarrarekin.
BBarand 73.
v. tbn. AA III 393. JJMg BasEsc 249. Ud 93. Auspoa 97, 66.