marabillatu
(Lar, H).
Maravillar(se).
Badakusazu, jauna, nork okasioneak ematen dituen; ainberze egin badadi ezta zer marabillaturik.
MRos 11.1r.
Familia añ ederki gobernatu izan zuen, non erri guzia marabillaturik zeukan.
Cb Eg II 200.
Marabillatzen zeré jendeak ikustean mutuak mintzatzen.
EvAN Mt 15, 31.
Zoin ekustian diszipuluek, baratu zren marabillatruk.
Hual Mt 21, 20 (Samper aturditu).