mareatu
1.
(
SP (sin trad.),
Lar),
mariatu.
Marear(se).
Joxe gizajua, mariau biarrian, nun euanik pe barik gelditu zan eta belarriak apal-apal ein da alde eban.
SM Zirik 133.
Oraiñarte ez naiz mareatu.
Berriat Bermeo 389.
Ur andiko arraiña zalakuan, batelean be mariatu sartuaz batian.
(V-m).
EZBB
II 124.
An egon ziran zearo mariata --mariatuta--, pael gañean etzinda.
Etxabu Kontu 35.
Mosketoia artu eta instruziora [...]. Bat baño geiago lurrera mareatuta, auldadeak jota.
Albeniz 59.
v. tbn. Ayesta 37. Mariaru: Gerrika 54. En DFrec hay 2 ejs. de mareatu.
Erakleito-ren asmakizunak [...] norbera ta gizartea mariatu besterik eztu egiten.
Zait Plat 127.
2.
"Marear, gobernar el navío"
Lar.
3.
(Lar),
mariatu (V-gip ap. Elexp Berg
).
"Marear, enfadar. Lat. fastidire
"
Lar.
"
Ume demonio orrek mariau ein nabe
"
Elexp Berg.