merio
Etim. De cast. merino .
Onom.:
Sent Miquel lo Vieil Meriotegui. (Cize, s. XIV) FGN 673.
(G-azp; Lcc, Lar, Añ),
merino
(SP, Urt V 224, Añ),
meño
(VocZeg 285).
"Almotacén" Lcc. "Sergent de village qui ajourne sans écrit" SP. "Merino" Lar y Añ. "Merino, el que cuida del ganado y de los pastos" Lar. "Alguacil" VocZeg. Cf. MEIG I 228: "[Merio hitza] egungo egunean bizi dela dirudi, atzenduxea horratik, Azkoiti-Azpeiti aldean behintzat". v. ibar-jaun.
Hala nola meriñoak bere etxetik lekhora / atheratzean ohoña eskua emanik lephora. EZ Man I 93. Abogadu, eskribau eta merioak. GavS 32s. Juan Lopez de Urroz Merio mendietakoa. Izt C 292. Meriyo izan ez ta / nai alkate. Auspoa 86-87, 74. Alkate eta urrengoak, meriyo edo aguazilla. Auspoa 23, 15. Korrejidoreak, auzi auek erabakitzeko, merino bat eta amabi auzi-epaile bear ditu. A Y 1934, 5. Ez dago hemen esan beharrik [...] merioak izan zuela beste izen bat Bizkaian, zerbait gehiago zenean. MEIG I 228.